KRÓL, KRÓLOWA I STAŃCZYK

SENSACJA PO STAREMU

Opublikowano: 14.06.2021 22:49

     W niedzielę 14-go czerwca zakończyła się 120 edycja wielkoszlemowego turnieju French Open rozgrywanego na kortach im. Rolanda Garrosa w Paryżu. Turniej, który jeśli chodzi o dwie najważniejsze kategorie rozgrywkowe czyli singla panów i pań miał bardzo różne oblicza.

     Zacznijmy od tego, że u mężczyzn do 3 rundy włącznie wypadło 20 na 32 rozstawionych zawodników. W rundzie czwartej dołączyło kolejnych czterech. Gdy spoglądało się na listę rozstawionych na przestrzeni pierwszych pojedynków turnieju to od czerwonego koloru (oznaczającego odpadnięcie z turnieju) na owej liście aż bolała głowa. Gdy weźmie się jeszcze pod uwagę, że na pierwszej rundzie zakończyli swój udział Austriak Dominic Thiem (turniejowa “czwórka”, ale jednak jak na jego możliwości z “umiarkowanymi” osiągnięciami w turniejach poprzedzających paryskie rozgrywki, jeśli nie liczyć półfinału w Madrycie, więc można było się spodziewać, że tym razem z zanotowaniem dobrego wyniku we French Open może być problem) i Rosjanin Andrey Rublev (to była dla mnie rzeczywiście niespodzianka bo rozstawiony z “siódemką” zawodnik ma naprawdę dobry sezon – ćwierćfinał w Australii, półfinał w Miami, finał w Monte Carlo, pokonany Rafael Nadal, 3 runda w Madrycie, ćwierćfinał w Rzymie) to rzeczywiście początek turnieju panów zwiastował, że mogą się dziać dziwne rzeczy. Tyle tylko, że nagle, gdy doszło do par ćwierćfinałowych okazało się, że na tym poziomie rozgrywkowym znaleźli się panowie z numerami: 1, 2, 3, 5, 6, 9, 10 + nierozstawiony Hiszpan Alejandro Davidovich Fokina (ćwierćfinalista z Monte Carlo). Więc cała atmosfera sensacji nagle wyparowała.

Przed półfinałowym meczem Rafaela Nadala z Novakiem Djokovicem panowało powszechne przekonanie, że zwycięzca tego meczu będzie zwycięzcą turnieju i to się potwierdziło chociaż trzeba powiedzieć, że Stefanos Tsitsipas był naprawdę blisko wygranej. Czy Greka przytłoczyła wielka szansa i presja pierwszego wielkoszlemowego finału? Można snuć takie domysły choć oczywiście w jego głowie nie siedzimy i to wie tylko on sam oraz jego najbliższe otoczenie.

     Na koniec omówienia panów ciekawostka. Od roku 2003 kiedy Roger Federer wygrał swój pierwszy Wimbledon pokonując w finale Marka Philippoussisa oglądaliśmy właśnie 42-gi wielkoszlemowy finał, w którym po jednej stronie siatki stanął ktoś z tzw. “Big Three” (Federer, Nadal, Djokovic), a po drugiej ktoś z poza tego wąskiego grona i Wielka Trójka tylko sześć takich finałów przegrała! Trzykrotnie dokonywał tego Stan Wawrinka (Australian Open 2014, French Open 2015 i US Open 2016), dwa razy Andy Murray (US Open 2012 i Wimbledon 2013) i jeden raz Juan Martín del Potro (US Open 2009). Kiedy nadejdzie w końcu długo już wyczekiwana w męskim tenisie “zmiana warty” i przejęcie schedy po “Big Three”? Tenisistów z potencjałem nie brakuje: Dominic Thiem, Alexander Zverev, Daniil Medvedev, Aslan Karatsev, Andrey Rublev, Lorenzo Musetti, Casper Ruud, Jannik Sinner i jeszcze wielu innych. Patrząc na wyniki z ostatnich lat wygląda jednak na to, że (oczywiście na poziomie wielkoszlemowym) jeszcze trzeba chwilkę poczekać.
     Co się działo równolegle u pań? Myślę za wystarczające wrażenie posłużą liczby. Mianowice, odkąd w turniejach Wielkiego Szlema prowadzone są rozstawienia turniejowe (początek tej praktyki to lata 20-te poprzedniego wieku) NIGDY w historii turniejów wielkoszlemowych nie zdażyło się, aby na etapie półfinałów najwyżej rozstawiona zawodniczka miała numer 17, potem 31, a dwie pozostałe nie miały tego rozstawienia w ogóle. Były cztery trochę podobne historie. Pierwsza, Australian Open 1932 – trzy zawodniczki nierozstawione + turniejowa “trójka”. Druga, French Open 1976 – trzy zawodniczki nierozstawione + turniejowa “jedynka”. Trzecia, Australian Open 1978 – trzy zawodniczki nierozstawione (w tym jedna kwalifikantka) + turniejowa “ósemka” (to jest zresztą jedyny przypadek kiedy wszystkie zawodniczki, które dotarły do półfinałów dokonały tego w swojej karierze po raz pierwszy na poziomie wielkoszlemowym). Czwarta, cztery rozstawione, ale z numerami 14, 17, 19 i 20. Nie boję się więc użyć górnolotnego i wyświechtanego określenia, że na naszych oczach dzieje się historia. I choć jestem daleko od formułowania tak daleko posuniętych stwierdzeń to powyższe przykłady i analiza są w moim przekonaniu dowodem na to, że tak właśnie się dzieje.

     Można się zastanawiać co dalej w swojej karierze osiągnie zwyciężczyni turnieju kobiecego Barbora Krejčíková, do tej pory raczej uznana deblistka (która tutaj swoją drogą debla też wygrała). Sam z zainteresowaniem będę się temu przyglądał, choć obserwując styl gry Czeszki jakoś ciężko mi uwierzyć, że to było coś więcej niż jednorazowy wyskok, no ale czas pokaże.

Bardzo ciekaw jestem też pogromczyni Igi Świątek czyli Greczyki Marii Sakkari bo wyglądała jakby zrobiła w swojej grze wyraźny krok do przodu. Sama Iga również dostarczyła nam ponownie wielu pozytywnych emocji bo takimi zdecydowanie są dla mnie ćwierćfinał w singlu i finał w deblu.

     Nie chcę się już rozpisywać na temat wydarzeń z początku turnieju związanych z Naomi Osaką, czy niezliczonej ilości Medical Tim-Outów, których byliśmy świadkami bo to już są zdecydowanie tematy na osobne analizy.

     I jeszcze na koniec jedna myśl, która urodziła mi się w trakcie turnieju. Mianowicie, że chyba mam większą wiarę w jeszcze jeden tytuł wielkoszlemowy dla Rogera Federera niż dla Sereny Williams.

     Gratulacje dla zwycięzców 5 najważniejszych turniejów: Serba Novak Djokovica, Czeszki

Barbory Krejčíkovej, Francuzów Pierre-Hugues Herbert’a i Nicolasa Mahuta, Czeskiego kobiecego debla Barbora Krejčíková/Kateřina Siniaková oraz pary mieszanej Amerykanki Desirae Krawczyk i Brytyjczyka Joego Salisbury.



Tekst powstał w oparciu o obserwacje pojedynków przez ekran telewizora, niestety bez dostępu do informacji ze środka turnieju, czy też możliwości bycia na miejscu. Innymi słowy patrząc przez zwykły pryzmat kibica.